Oι μέτριοι καθηγητές του Πολυτεχνείου

«Όσοι είχαμε καλούς βαθμούς, οι άριστοι, βγήκαμε έξω στην αγορά γιατί εκεί υπήρχαν περισσότερα χρήματα. Οι… δεύτεροι έμειναν κι έγιναν καθηγητές. Γι’ αυτό μην ακούτε Καθηγητής Πολυτεχνείου για παράδειγμα και νομίζετε κάτι είναι».

Τάδε έφη σε ραδιοφωνικές του δηλώσεις ο βουλευτής της Ν.Δ. με λίγες και σταράτες κουβέντες…Εναλλακτικός τίτλος στα παραπάνω: όταν η πολιτική σκέψη και η κοινωνική ευαισθησία δίνουν τα ρέστα τους!

Διότι, πράγματι, θα πρέπει να είσαι πολύ μέτριος και δευτεράντζα για να επιλέξεις, μετά την απόκτηση του πτυχίου σου, να τρέχεις για υποτροφίες και οικογενειακές χορηγίες που θα σου καλύψουν τις ανάγκες σου κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών σου σπουδών εν Ελλάδι ή στο εξωτερικό, με χίλιες δυο δυσκολίες – καθότι δεν είναι όλοι ευκατάστατοι γόνοι πολιτικών και επιχειρηματικών τζακιών.

Και μάλιστα να μη σταματήσεις εκεί, αλλά να αποδείξεις δις τη μετριότητά σου, αποφασίζοντας να επεκτείνεις τις δυσκολίες, την ακατάπαυστη μελέτη, το άγχος και την αβεβαιότητα για μερικά ακόμη χρόνια, καταθέτοντας σε ίδρυμα της ημεδαπής ή της αλλοδαπής αίτηση για εκπόνηση διδακτορικής διατριβής, συχνά συνοδευόμενης από νέες υποτροφίες ή άλλους τρόπους βιοπορισμού που σε κάνουν να γυρίζεις πτώμα το απόγευμα, για να στρωθείς αμέσως να ερευνήσεις, να μελετήσεις, να γράψεις…

Η μετριότητα, όμως, δεν έχει τέλος, γιατί πολύ απλά, η μετα-διδακτορική έρευνα είναι εκεί και σε περιμένει, γελώντας μπροστά στα μούτρα σου που δεν επέλεξες τον άλλο δρόμο, το στρωμένο με λεφτά και δόξα. Για να μην αναφερθούμε στις αναγκαίες για την πιθανή ακαδημαϊκή σταδιοδρομία σου διαλέξεις και επιστημονικές δημοσιεύσεις, τις οποίες πρέπει να πραγματοποιήσεις τις περισσότερες φορές αμισθί, πληρώνοντας μέχρι και τα μεταφορικά σου, για να μπορεί το βιογραφικό σου να ανταποκρίνεται στα ποσοτικά κριτήρια της ακαδημίας.

Θα πρέπει, επίσης, να είσαι εντελώς τελευταίος για να κάνεις χίλια δυο άλλα πράγματα μέχρι να σου ανοίξει ο δρόμος προς τη διδασκαλία επί πληρωμή και την έρευνα, καθότι βρισκόμαστε στην Ελλάδα του lento μέχρι θανάτου και των ταχυτήτων χελώνας.

Οι έξυπνοι δεν πράττουν έτσι (δικαίωμά τους είναι άλλωστε, όπως είναι δικαίωμα και των άλλων). Απεναντίας, εισέρχονται κατευθείαν στη αγορά και στην παραγωγή. Μαθαίνουν την πιάτσα, αποκτούν γραφεία, αυτοκίνητα, χρήματα, γραβάτες. Το κυριότερο: πολιτεύονται. Διότι, αν θες να βγάλεις κανένα επιπλέον φράγκο από το Πανεπιστήμιο θα πρέπει να είσαι διαπλεκόμενος με υπεύθυνους λογιστηρίου και επιτροπές ερευνών και τρέχα γύρευε. Αλλά και πάλι πόσα θα βγάλεις; Μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ εις βάρος των ευρωπαϊκών κονδυλίων και των κρατικών προϋπολογισμών για την παιδεία;

Άσε που κινδυνεύεις να καταλήξεις στη φυλακή, διασυρόμενος στο πανελλήνιο…

Ενώ εδώ… Εδώ ρέει το πραγματικό χρήμα. Στην αγορά και τους νόμους της. Εδώ, δεν χρειάζεται ακαδημαϊκή παιδεία ούτε σκέψη, παρά μόνο όρεξη για δουλειά και killer instict!

iefimerida

Ετικέτα: Πολυτεχνείο

Posted in: Απόψεις